Toen ik die kennismaking van SailWise onder ogen kreeg, begon het weer te kriebelen. Dat is net iets voor mij. Het werd 16 september. Het beloofde toch wel een mooie dag te worden. Om negen uur was het wel wat bewolkt, maar droog en dat was de voorspelling van die vrijdag ook. Samen met Arda ging ik op pad en onze reis liep op rolletjes. Hoewel ik toch wel koorts had en mijn stem langzamerhand steeds vaker weg viel, begonnen we deze dag met volle goede moed en zin. De pont, liep al snel vol met gasten, dus gingen wij aan boord bij het andere scheepje. Wel moesten wij een zwemvest om doen. De motor sloeg aan en zo voeren we al kletsend naar Robinson Crusoe eiland. Op Robinson Crusoe eiland worden vandaan vakanties en nu blijkt ook dagen georganiseerd voor gehandicapten. Zodat zij op hun niveau ook aan watersport kunnen deelnemen.

Nu waren speciaal dagen georganiseerd voor blinden en slechtzienden. Nou, dat was uitstekend geregeld. Bij binnenkomst in het paviljoen, kregen we duidelijke uitleg hoe het gebouw eruit zag. Het gebouw, is in een T-vorm gebouwd. Vanuit de eetzaal was een openkeuken te bereiken. Daar langs liep een gangetje, wat al snel in twee zijgangen splitsten. Hier waren de slaapzalen en badkamers gelegen. Keurig werd de ruimte net boven de handgreep in braille aangegeven. De meeste deuren waren schuifdeuren, dus liet je deze per ongeluk openstaan, dan kon je als blinde er niet tegenaan knallen. Hier is goed over nagedacht. Na deze uitleg bij een kop koffie, werden de vrijwilligers voorgesteld. De namen van twee of drie gasten werden aan een vrijwilliger gekoppeld. Met hem of haar ging je het eiland verkennen en de boten bekijken. Het schelpenpad werd door een er langslopend op handhoogte een touw als geleidelijn vergezeld. Volgde je dit pad, dan kwam je weer in de eetzaal terecht. Super hoor!

Na het verkennen van het eiland, stonden de tafels voor de lunch alweer keurig gedekt. We namen plaats en stelde ons voor aan de anderen. Er werd even een korte stilte gevraagd voor het eten. Daarna gonsden de stemmen. De lunch was voortreffelijk verzorgd. Er werd vooraf nog even verteld wat allemaal op tafel stond. Na de lunch werd iedereen genoemd en mocht je twee boten uitkiezen waarmee je graag wilde varen. Voor het zover was, moest er eerst een zeilpak gepast worden. Een soort hoge tuinbroek, welke je met een rits middenvoor dicht maakte. Hier overheen kreeg je een zeil jack

Het werd een super leuke, soms wel spannend zeiltochtje van anderhalf uur. Daarna was het een klein kunstje om bij de stijger aan te meren en op de stijger te stappen. Wij blinden werden hierbij geweldig goed geholpen. Toen iedereen terug op het eiland was, kwam Roel op me af en liepen we samen naar het zeilbootje wat niet om kon slaan. Arda zou met een andere vrijwilligster ook in zo`n zeilbootje varen. Niels assisteerde ons om in het bootje te stappen. Eerst liet Roel zich in het zeilbootje zakken. Schoof door naar de zitplaats aan de andere kant van het bootje. Zo kon ik op de stijger gaan zitten en me zo ook langzaam in het bootje op de hangmat laten zakken.

Terwijl we kletsten, genoot ik met volle teugen van de wind en zelfs kwam er nog een zonnetje tevoorschijn. Heerlijk was het om zo te kunnen genieten op het water. Als klap op de vuurpijl werd ons nog gevraagd of we genoten hadden. Er stond op 7 oktober nog zo`n dag gepland en als we wilden, konden we ons ook voor die dag aanmelden. Ik nam het woord over en bedankte alle vrijwilligers voor hun geweldige inzet. Hierop brak een spontaan applaus en gejuich los. Ik weet immers hoe belangrijk vrijwilligers zijn. Zonder hen is een dergelijke dag immers niet mogelijk. Het liep tegen vijven, dus werden we verzocht ons naar het pond te begeven, maar niet voordat we nog een tasje met een herinnering in ontvangst hadden genomen. Dit was een dag met een gouden randje! 

Carla Schaad