Het spel met de wind

ʺMijn naam is Geert, ik ben 42, 43, 44, 45 jaar en dit is de vijfde, zesde, zevende, achtste keer dat ik hier ben om aan mijn jaarlijks terugkerende behoefte aan zeilen te voldoen. Mijn wens voor deze week, noem het mijn hoofddoel, is om solo het water op te gaan.ʺ

Ieder jaar opnieuw presenteer ik mijzelf met woorden van deze strekking, tijdens het zogenaamde voorstelrondje. Ik hoor mijzelf praten en besef dat de woorden, hoe onschuldig ook bedoeld, wel eens heel anders, lichtelijk asociaal kunnen worden geïnterpreteerd. 

Op zaterdagmiddag, aan het begin van een week zeilen, zitten alle deelnemers en vrijwilligers en de beheerders bij elkaar. Als het weer dat ook maar een beetje toelaat zitten we op te veranda. Ik hoef mijn nek maar even te draaien en ik kijk uit op de kampvuurplaats, het haventje en daarachter alleen maar water. Nog geen twee uren daarvoor zijn wij met het pontje verscheept naar het magische eilandje Robinson Crusoe. 

De opmerking dat ik het liefst in mijn eentje wil zeilen is behoorlijk gechargeerd, maar geen complete onzin. Met elkaar op het water is natuurlijk gezellig, maar graag zou ik het euforische gevoel van het jaar daarvoor minimaal willen evenaren. Het jaarlijkse weekje zeilen is ondertussen een vanzelfsprekendheid geworden. Net als het jaarlijks terugkeren van mijn verjaardag, Sinterklaas en kerst, in de zomer kan ik niet zonder een week naar de Loosdrechtse plassen. Klakkeloos meld ik mij vol enthousiasme aan, zodra het programma verschijnt. 

Een aantal jaren geleden bekroop mij echter het besef dat er wellicht toch een bovengrens zou zijn aan de mogelijkheden voor mij binnen het zeilen. Multiple sclerose maakten dat ik nog nauwelijks kracht had in mijn handen. Kon ik zelf nog wel gaan deelnemen aan het spel met de wind? Alleen nog maar passief als toeschouwer in een boot zitten zou mijn persoontje geen voldoening geven. Gelukkig heb ik de moed niet opgegeven en bewees het eiland dat het meer dan waar is dat iedereen kan watersporten. 

Middels een joystick in de hand bleek het kleinste éénmastertje uit de aanwezige vloot door mij bestuurd te kunnen worden. Maar twee jaren later was ik door verdere fysieke achteruitgang wederom bevreesd geraakt. Mijn handen hielden er mee op en ik kon mijn rolstoel alleen nog met mijn kin besturen. Maar waarom zou je een boot niet met je kin kunnen besturen? Aldus geschiedde! Gedurende een aantal uren heb ik niemand anders dan de wind nodig. Het gevoel om helemaal alleen op het water te zijn is geweldig. Het geluid van de stilte is prachtig!

Volgens het verhaal zat Robinson Crusoe 28 jaar op een onbewoond eiland. Althans, hij dacht dat hij solo was. Een eilandbewoner kwam in beeld, ze sloten vriendschap en Robinson noemde hem vrijdag. De vrijdag de ik ontmoette op het eiland was minder leuk. Die dag zat de vakantie er op! Het had nog wel twee weken lang donderdag mogen blijven.