Een met de natuur en voor even niet beperkt

Mijn eerste keer met Sailwise op vakantie
Ik was op zoek naar wat anders, Ik wilde nieuwe dingen ontdekken. Mensen ontmoeten en kijken wat er nog meer mogelijk was met mijn beperking. Ik werd door een meisje van school op SailWise gewezen. Zij vertelde me goede ervaringen gehad te hebben met de stichting, ook had zij erg leuke mensen ontmoet, en vertelde me dat je ondanks je beperking nog best wel veel kon doen. Ik was op zoek naar een nieuwe uitdaging dus eigenlijk had ik er wel oren naar. Maar ik had er eerste instantie grote vraagtekens bij; ik dacht echt zoiets van, ik ben voor 90 procent spastisch hoe kan ik dan zeilen.

Uiteindelijk toch maar een reis geboekt!
Op een dag dat ik thuis kwam van school heb ik het toch maar eens besproken met mijn ouders, mijn ouders hadden meteen zoiets van, als jou dat leuk lijkt zou ik dat gewoon proberen. Na wat heroverwe- gingen in mijn hoofd heb ik toch maar de knoop door gehakt en ik besloot me in te schrijven. November 2014 kreeg ik een telefoontje van de administratie dat mijn reis door kon gaan naar het vaareiland Robinson Crusoe. Ik was aan de ene kant heel erg blij en aan de andere kant vond ik ook wel weer heel eng. Want nu stond het vast, nu gaat het echt gebeuren. Ik besloot maar om het op me af te laten komen. Van te voren heb ik nog gebeld met iemand van de administratie, ik had toch nog best wel veel vragen. Waaronder met wie ga ik mee, wat is de gemiddelde leeftijd van de groep waarin ik terecht kom, wat

kan ik verder nog verwachten? Waarop ik antwoord kreeg; “zover ik nu kan zien is er één meisje van jouw leeftijd, verder zijn ze allemaal iets ouder. Maar ze gaan heel veel varen er staan echt heel veel leuke din- gen op het programma; ik weet zeker dat je het naar je zin gaat hebben”! Bij het openen van die e-mail werd mijn hoofd al wat lichter. Daarbij had ik ook het idee dat het wel goed zou komen. En keek ik uit naar de vakantie in april.

De dag van aankomst, nu gaat het echt gebeuren!
28 April 2015; nu gaat het gebeuren, nu is het zover; ik ga op vakantie naar het vaareiland Robinson Crusoe. De koffers waren ingepakt, de bus staat klaar, het is tijd om te gaan. Met gezonde spanning rijden we richting Loodrecht. We zijn er, ik rij naar de ophaalplaats van de pont, en de bemanning stond iedereen al op te wachten. De ouders/verzorgers mochten nog een laatste knuffel aan je geven of iets tegen je zeggen want ze mochten niet mee naar het eiland. Op de kade sprak mijn moeder de moeder van Meinke, Het meisje dat ongeveer net zo oud was als mij. “Oohh mijn dochter lacht overal om, dus dat komt wel goed zei ze”. Mijn moeder was alweer wat gerustgesteld en daar vertrekt de pont. Nu was er geen weg meer terug en ging mijn vakantie echt beginnen.

Ik voelde me al snel thuis
Bij aankomst werden de kamers verdeeld, eerst zou ik alleen toen ik aangaf dat ik dat niet zo prettig vond, mocht ik bij Chantal slapen. Die kende ik al van een eerdere vakantie bij een andere organisatie dus dat was wel prettig. Daarna werd er onderling al snel kennis gemaakt. Er werd een introductie gege- ven over de boten die er waren. ‘S avonds konden we al het water op. Ik had er zin in en voelde me al snel thuis.

Een met de natuur en voor even niet beperkt
De indelingen werden gemaakt.’ ”Waar wil jij als eerste in?”, vroegen ze me. Ik had geen idee, want ik wist ook niet wat ik moest verwachten. Uiteindelijk koos ik voor de Bertus. Daar gingen we dan het water op. Ik was nog nooit wezen zeilen dus wist niet wat ik moest doen of wat iets betekende. Ik mocht uitein- delijk zelfs zelf de boot besturen. Ik dacht weer kan ik dat wel en gaat dat goed. Maar ik deed het en het lukte me ik ging zo dwars over het meer. Wat was dat een heerlijk bevrijd gevoel.

Ik vond, wat ik wel eens vaker heb meegemaakt, dat ze helemaal niet moeilijk deden over de verzorging. Het was niet van ‘wat ben je zwaar ‘ of ‘nee, dat doen we niet met je’. Dit was een van de weinige vakan- ties waar ze in mogelijkheden dachten en niet in beperkingen.

Zo voelde ik mij even niet beperkt en kon ik doen wat ik wou. Ook werd iedereen heel gelijk behandeld. Dat vond ik heel prettig.

Sailwise is grensverleggend zowel voor mij als voor de bemanning
Door de week heen merkte ik dat ik het erg naar me zin had. Met iedereen eigenlijk maar vooral met Mienke. Ik heb zo gelachen met haar, we vulden elkaar gewoon volledig aan. Ook hadden we vanaf het begin al besloten; ik wil met jou samen gaan varen in de Acces Dinghy. Waarop de bemanning echt zo iets hadden van, ja maar jullie zijn geen meisjes van 11 meer. En met jullie beperkingen, wat nou als het niet lukt? Zijn jullie dan heel erg teleurgesteld. Maar wij hadden beiden zo iets van dit moet lukken. Dus we werden er ingezet. We zaten en we voeren weg. Twee meiden met spasticiteit in een bootje, daar stond zelfs de bemanning nog van te kijken. We voeren weg, trotseerden de golven en we kwamen terug. Het was ons gelukt! Wat een heerlijk moment was dat en wat geeft je dat een vrijheid. Dank jullie wel!

Sailwise zorgde zelfs voor een vriendschap
Ik had het zo erg naar mijn zin met Mienke, dat we na die tijd elkaar zijn blijven zien. We zijn nu vrienden. Waar een weekje zeilen wel niet goed voor is geweest. Ik ben heel blij dat ik die stap toen heb gezet. En ik zou zo nog weer de volgende stap zetten. Wat was dit een leuke week. Ik kijk er echt met veel plezier naar terug. Tot de volgende vakantie!