Een week om nooit te vergeten

Het was 1985. Ik was aangemeerd bij de Lutgerdina. Een week, tot mijn verwondering met "kantooruren". Meestal werd er gezeild als er wind was. Lange dagen te maken, droogliggen. Veel kletsen tot diep in de nacht. Deze week werd er keurig op tijd gegeten en overdag gevaren. Op de terugweg naar Enkhuizen kwamen we vast te liggen tussen Texel en Den Oever.

We moesten wachten tot de vloed om een poging tot varen. De eerste poging mislukte. Weer wachten tot vloed. Het eten werd geransoeneerd waardoor iedereen ineens honger kreeg. Een afscheidsdiner aan wal zat er niet meer in. Het avondeten werd geimproviseerd van restjes. Ineens onrust. De reden van het varen op tijden werd duidelijk: we hadden een jongen aan boord die epilepsie had. Door de spanning kreeg hij een aanval.

Midden in de nacht, de meesten sliepen, kwamen we los. Sommigen konden nog net op tijd de rolstoelbusjes halen die in Enkhuizen stonden te wachten. Er werden nog broodjes gehaald maar sommigen waren al weg. Een bijzonder einde. Dat zijn de dingen die je nooit meer vergeet.

groet, Pia Hendriks